Chronische stress en Ik-Kan-De-Wereld-Aan

Als je chronische stress hebt ben je eigenlijk al een grens overgegaan. Jouw balans van ontspannen (relax-stand) en inspannen (doe-stand) is verschoven en echt ontspannen wordt steeds lastiger. Toch is er wel iets raars aan de hand. Stoppen lijkt geen optie te zijn. Sterker nog, al die ballen hoog houden voelt als een soort fijn. Het ‘Ik Kan De Wereld Aan‘ gevoel. Waarschijnlijk sta je er niet eens bij stil dat je teveel hooi op je vork hebt genomen.

‘Iedereen zag het aankomen, behalve ik’.

Door dit oppermachtige gevoel dat jij ervaart weet de omgeving vaak al eerder dat je richting die burn-out gaat dan jijzelf. In mijn praktijk hoor ik vaak ‘Iedereen zag het aankomen, behalve ik’.

Als ik zelf terug kijk op mijn fase voor mijn burn-out lijkt het bijna wel een verslaving dat door rennen. Vaak gepaard met het gevoel onmisbaar denken/willen zijn. En (onbewust arrogant) genoeg denken dat jij wel even die uitzondering op de regel bent. Het grootste gedeelte van de tijd voel je je ook ‘on top of the world’
Dit allemaal dankzij de stress hormonen.

Stukje theorie

Een beetje theorie: als je stress ervaart is dat iets goeds. Stress is er om ons dingen te laten doen. Acties te ondernemen, maar ook gewoon je bed uit kunnen stappen. Niks mis mee. Sterker nog onmisbaar om te leven. Je lijf gaat in de actie stand en als de actie is geweest komt er een signaal van jouw stress afdeling dat er weer ontspannen mag worden.

Stress die langer aanhoudt heeft meer ontspanning nodig. Zie het als zo’n ouderwetse weegschaal. Zo lang geen van beide kanten de grond raakt zit je goed. Zorg dat je terug komt naar het midden en je kunt veel stress aan. Jij bent de eigenaar van jouw weegschaal.

Helaas vraagt het leven vaak veel van ons. Naast ons standaard ren en vliegen werk zijn er onze overtuigen van hoe dingen zouden moeten gaan. Of de ideeën van onze werkgever/partner/ vrienden…enz. Misschien wel de angst of het taboe dat niksen voor watjes is. We worden geraakt in onze patronen. En willen onbewust onze omgeving of ons zelf niet teleurstellen.

We hebben stapels met werk
Kunnen bergen verzetten om maar erkenning te krijgen.
Zijn super veel eisend naar ons zelf
Hebben negatieve oordelen over ons zelf.
De balans houden is dan extra lastig.

Als je langere tijd stress ervaart en niet de ontspanning neemt gaat je weegschaal een ander eik punt aangeven. Je nieuwe balans gaat er anders uitzien. Om deze nieuwe balans te kunnen volhouden helpt je lijf je met meer stress hormonen. En komt die kick van jouw Super Girl. De stress is fijn en het voelt of je vleugels hebt. Heerlijk toch die stress flow? Helaas vindt vooral je stress hormoon cortisol het steeds lastiger worden om een seintje te geven dat je weer kan ontspannen… Die stress hormonen willen je geven wat je nodig hebt en kunnen pas ontspannen als dat seintje komt. Dat seintje geeft aan dat alles weer veilig genoeg is om te kunnen ontspannen en de balans weer te herstellen door lekker even helemaal niks te doen.

Kortom je blik vernauwt, je behoefte aan die flow vergroot en je overzicht verdwijnt. Grootste gedeelte onbewust. Het zou heel verstand zijn om in deze fase in je leven hulp te zoeken. Helaas ervaar je zelf niet dat je op de rand van die afgrond staat. Als je “mazzel” hebt ga je over de rand. Dan kan je vanaf de bodem weer voorzichtig opbouwen. Heb je pech dan blijf je rond rennen in je eigen ratrace.

Herken jij jouw ‘Ik Kan De Wereld Aan’-syndroom? Doe de stress test en kijk hoe het met jouw chronische stress staat.
En durf je het dan aan om een stapje terug doen. Laten we samen kijken of je weer een overzicht kan krijgen en wat echte rust in kan bouwen. Stuur me vrijblijvend een berichtje, of plan een gratis vrijblijvende kennismaking.